Wat een verdrietig nieuws… Geen parochieblad de komende vastentijd. Dit vanwege dat alle dingen waar je je op kan verheugen nu niet mogelijk zijn. Vieringen zijn slechts beperkt toegankelijk, liturgieroosters zijn onzeker, lezingen en activiteiten rond de waterput zijn niet goed planbaar en niet verantwoord in deze coronatijden, geen ‘leuke plannen en verhalen’. Ik begrijp de keuze zo goed!

Maar er zijn toch lichtjes aan de horizon? Er zijn toch dingen die we wel kunnen melden? Dingen waar we blij van worden? Dingen die we kunnen delen?

Waarom nodigen we niet iedereen uit om bij te dragen aan lichtpuntjes? Waarom zouden we niet elke week wat lichtpuntjes van parochianen toe kunnen voegen aan de wekelijkse communicatie per mail. Wie zou willen beginnen met het schrijven van lichtpuntjes?

Wie zou er willen reageren op een oproep als:

Hoe kom jij deze winter door, waar word jij blij van in deze tijd, ondanks alle beperkingen, welke lichtpuntjes zou jij willen delen met je medeparochianen?

Als ik zelf begin…dan vertel ik graag dat ik af en toe een beeldbakkie doe met mensen die me lief zijn. Ik bel dan naar die ander en zie die persoon in zijn of haar eigen huiskamer met een eigen koffiemok voor het grijpen en dan zijn we – al bijpratend – toch even op visite bij elkaar, zó fijn!

Of ik vertel met liefde over de enorme hoeveelheid foto’s die ik heb gemaakt op mijn eenzame fietstochten rond ons huis. Het heeft me onze prachtige omgeving waarin we wonen nog meer leren waarderen. Ik kan nog meer genieten van de seizoenen: de schitterende zomertijd die we hebben gehad, de gekleurde bomen in de herfst, de rijp vanmorgen op alle velden. Prachtige foto’s heb ik mogen maken op mijn tochten: van riet dat weerspiegelt in het water, mistige werelden in het duin en bij het Uitgeestermeer, schitterende zwermen vogels in de polders rond Limmen en Akersloot. Ik kan zelfs vertellen over mijn vriendschap met meneer schaap, op een plekje waar ik zo vaak kwam dat hij op het laatst gezellig bij me kwam zitten.

Of ik niets mis? Natuurlijk. Ik ben net als iedereen verdrietig omdat ik niet zingen mag, niet naar een viering in de kerk durf te gaan, nauwelijks mensen in het echt zie, zeker nu het te koud is om op een bankje in het Maalwater bij te praten met een toevallig voorbijlopende lieve medeparochiaan. En natuurlijk huilt mijn hart van liefde als ik mijn uitwonende dochter niet mag omhelzen en geen dikke knuffel mag geven omdat ze in een studentenhuis woont en elke dag met mensen werkt op haar stageplek. Ze staat daar dan op anderhalve meter van mij en het voelt alsof er drie zeeën tussen ons zijn…

Maar dan fiets ik daarna weer door het duin, de zon laag aan de horizon, een paartje zwanen majestueus in het water…en dan ben ik zo dankbaar dat ik leef, dat ik mag fietsen, dat ik al dat moois mag zien! Het geneest mijn hart dan weer een beetje.

Dus…. hoe is het met jou? Hoe kom jij deze winter door, waar word jij blij van in deze tijd, ondanks alle beperkingen, welke lichtpuntjes zou jij willen delen?

Didy Coljée

Wanneer u uw lichtpuntje wilt delen met medeparochianen, stuur dan uw verhaal naar willibrorduskerk@rk-bronvanlevendwater.nl , of lever uw tekst af in de brievenbus van het Willibrordushuis. We zullen bijdragen opnemen in de diverse Nieuwsbrieven en wellicht ook in het parochieblad van Pasen. Bovendien wil Didy, bij voldoende inzendingen, een apart boekje maken dat in ieder geval digitaal beschikbaar komt. Ook foto’s ter illustratie van de lichtpuntjes zijn welkom!

We zijn enorm benieuwd naar uw hoopgevende verhalen!