Beloken Pasen

Het is vandaag beloken Pasen. Vorige week vierden wij Pasen. Het evangelie van vandaag (Joh. 20,19-31) vertelt dat de leerlingen weer bijeen zijn, evenals de gemeente, de kerk, die in gewone tijden dan weer bij elkaar komt. Want het is wéér de eerste dag van de week, zondag. Maar dat betekent ook dat het de áchtste dag is, sinds we de verrijzenis vierden. De achtste dag was in de joodse traditie de dag waarop de Messias zal verschijnen, de dag na de schepping, als alles opnieuw begint. Dus het is precies deze dag, waarop Jezus komt: hij opent immers een nieuwe tijd. Hij staat weer in hun midden, net als een week geleden. Maar nu is het de achtste dag, dat wil zeggen: vervulling. Nu gaat het echt gebeuren.
Het evangelie verhaalt dat Thomas er dit keer wel bij is, in tegenstelling tot vorige week. Thomas wordt volgens het evangelie ook ‘Didymus’ genoemd, dat betekent ‘tweeling’. Wie is dan de ander van die tweeling? Dat ben ik zelf, de lezer van het evangelie, die nu leeft. Ook ik was er, evenmin als Thomas, niet bij op die avond dat de Heer verscheen. Ook ik wil graag zelf zien, zo lijfelijk mogelijk, zo overtuigend mogelijk. En dat gebeurt op deze achtste dag: Thomas, mijn tweelingbroer, betast de wonden van Jezus en legt zijn hand in zijn zijde. En dan spreekt Thomas zijn geloofsbelijdenis uit: “Mijn Heer en mijn God”. Thomas is oog-, oor- en tastgetuige. Op dat getuigenis berust ons geloven, van ons, zijn Didymus, zijn tweelingbroer, zijn andere ik. De gemeente ziet het door de ogen van Thomas. En dat geloof van horen zeggen belijd ik elke zondag als wij eucharistie vieren. Maar soms heb ik daar moeite mee, zeker als wij in onze omstandigheden niet bij elkaar kunnen komen. Ik voel mij dan machteloos en arm.
Ik laat een stukje volgen van pater Jos Moons s.j. Het is genomen uit een boekje dat de bisschoppen hebben toegestuurd in deze crisistijd. Moge het ook u steunen in ons geloof in de verrezen Heer.
pastor Herman Helsloot

Hier ben ik met mijn armoede. Gebed in tijden van Corona
Het liefst zou ik dit blad leeg laten. Want ik weet niet zo goed wat ik moet bidden. Wat ik zal zeggen. Hoe ik moet zwijgen en wachten tot God er is. Er is te veel onrust. Normaal kan ik me daarmee verzoenen en rustig zijn in de onrust. Nu niet.
Of ik zou flink willen krassen. Dit vel vol krassen met strepen, van boven naar beneden, van links naar rechts. Zoals een kind dat boos is en roept. Dat eigenlijk niet goed weet wat er is, en dat dat niet gezegd krijgt behalve dan door onhandelbaar te zijn.
En ondertussen denk ik aan de mensen die veel erger getroffen zijn dan ik, die met mijn machteloosheid en vervreemding geen raad weet. De mensen die medische zorg bieden, die de supermarkten draaiend houden. Vorsende wetenschappers in laboratoria en bestuurders die uitgeput zijn van het nadenken. Lichamen die strijden om te leven, eenzamen en wanhopigen, jong en oud. En de toekomst. Want wat staat ons nog te wachten? Houdt de economie het? Of stort straks alles in?
En dan zit ik hier met mijn kleine stukje hulpeloosheid. Fluistert God ‘hé, wakker worden’? Of leek dat maar zo? Het klaart in ieder geval wat op, merk ik. De mist trekt weg.

Hier ben ik, Geest van God, met mijn armoede.
Wiebelig is mijn ziel. Zoekend mijn geloof.
Mijn zorgen zijn zelf gericht,
het ontbreekt me aan naastenliefde.
Wek me uit mijn sluimer en doorbreek de mist.
Bekeer mijn armoede
tot bezorgdheid voor de naaste
en vertrouwen op u.
Zegen onze armoede:
die van mij, die van patiënten,
die van winkelmedewerkers en medisch personeel,
en ook de armoede van bestuurders en wetenschappers.
Dank u dat u luistert naar mijn zuchten
en onze armoede mee draagt;
dank u dat u er bent en dank voor uw belofte van vrede.

Nieuws uit de Kerkstraat

Het wordt leeg in de Kerkstraat. Zojuist reed de vrachtauto van de Voedselbank voor. Een vrijwilliger kwam al uw goede gaven, die we in de Goede Week hier verzameld hebben, ophalen. Gelukkig draait de Voedselbank Alkmaar sinds deze week weer. Dus onze 20 goed gevulde dozen waren zeer welkom. Nu is het leeg onder het raam van Astrid’s kantoor. Ook de opstelling voor de Vastenactie en de offerkist hebben we gisteren weggehaald.
Op 1 maart hadden we die neergezet, toen we met een regioviering de Vastentijd begonnen. Het lijkt eeuwen geleden, zoveel mensen in huis, een mooie viering en een kopje koffie met veel ontmoeting na afloop. De Wereldwinkel deed toen goede zaken dankzij de bonnenactie en het thema van Vastenactie zette de toon: ‘ Werken aan je toekomst’. De speciale collecte op halfvasten is er niet meer van gekomen en de opbrengst van de Vastenkist zal aanzienlijk lager zijn. We hopen toch dat velen hun bijdrage ditmaal hebben overgemaakt op het speciale nummer: NL 21 INGB 0000 0058 50 t.n.v. Vastenactie Den Haag.
Wat ook uit de Kerkstraat is verdwenen, is het rek met de programmaboekjes van ‘rond de waterput’ en de banner. Na een prachtig eerste deel van het seizoen, met grote belangstelling, ook voor de Preek van de Leek, gaan uiteindelijk zeven van de veertig activiteiten niet door. Misschien lukt het volgend jaar, dan hebben we in ieder geval al een paar items op voorraad…
De Kerkstraat zou vanaf 15 april opgesierd worden met de tentoonstelling van werken van Marga Jelles onder de titel ’50 dagen na Pasen’. In overleg met haar hebben we besloten ook deze expositie naar volgend jaar te verschuiven. Marga stuurde me een mail met foto’s van enkele van de ten toon te stellen werken. Zij schreef: “Hierbij wat foto’s van werk voor ‘50 dagen van Pasen’ met de thema’s vrede, vriendschap, vreugde en vrijheid. Ik heb bij deze werken stoffen gebruikt die ik vorig jaar van jullie heb gekregen, toen wij op zolder mochten uitzoeken en knippen.“
Vorig jaar, misschien weet u het nog, kregen we alle liturgische gewaden uit de Kapel van de GGZ naar hier, omdat ze anders weggegooid zouden worden. De mooiste hebben we via de website ‘Vraag en Aanbod’ van het Catharijne Convent kunnen weggeven aan andere geloofsgemeenschappen, maar veel was ook beschadigd of half vergaan. Marga heeft toen de ‘afgeschreven’ gewaden mogen verknippen. De stoffen, geborduurde randen en applicaties, heeft zij op schitterende wijze verwerkt in haar verbeeldingen van de thema’s. Op de foto’s herken ik stukjes van de kanten rand van misdienaars-superplies en met gouddraad bestikte delen van kazuifels. We hopen het volgend jaar allemaal live te kunnen zien.
In het Willibrordushuis hebben we inmiddels een nieuwe routine opgebouwd. Elke morgen zet Astrid een lantaarn buiten en het bordje ‘Welkom in het Stiltecentrum’. Door de ochtend komt er regelmatig iemand langs, voor zaken, voor een vraag of om een kaarsje op te steken. Vlak bij de voordeur staat een tafeltje met de nieuwe zondagsmissaaltjes en de WeekCommunicatie, zodat bezoekers die mee kunnen nemen zonder verder het pand te hoeven betreden. In de Nieuwsbrief, die digitaal verstuurd wordt naar bijna 200 parochianen, staat nu regelmatig een link voor een film van een viering, die Paul Bindels met zijn camera opneemt en op zijn laptop verder ‘uitzendingsklaar’ maakt. Voor parochianen die geen digitale mogelijkheden hebben, maken we elke week pakketjes, met de WeekCommunicatie en missaaltjes. Drie bezorgers brengen ze bij mensen thuis.
Volgende week hopen we te kunnen gaan nadenken over manieren om weer reguliere vieringen in de kerk te houden. Dat hangt natuurlijk helemaal af van de richtlijnen van de regering en in het verlengde daarvan van het bisdom. Wel ben ik al met een rolmaat de kerk ingegaan. Er blijken rond 90 zitplaatsen mogelijk met ruim 1,5 meter tussenruimte. Het is in ieder geval iets om naar uit te kijken voor ons allemaal!
Marieke Hoetjes

Het Willibrordushuis en het Stiltecentrum zijn iedere werkdag geopend van 9-12 uur

U kunt een kaarsje opsteken, zondagsmissaaltjes ophalen of gewoon even een praatje komen maken.