Nieuws uit de Kerkstraat

De maand juli begint grijs en nat, een verademing voor de natuur. Er is deze zaterdagmorgen geen Klussenclub, de heren zijn met zomerreces en komen alleen ad hoc voor speciale klussen bijeen. Zelf ben ik wel aanwezig, de voorbeden, intenties en mededelingen voor de zondag moeten in de lectormap verzameld en klaargelegd in de sacristie. En Niek komt even langs om de kerkklok op te winden, een klusje dat twee maal per week moet gebeuren. Maar ook probeer ik er zaterdag tegen tien uur altijd te zijn voor de pelgrims die de Drie Bronnen Pelgrimsroute lopen. Iedere zaterdagmorgen verzamelt zich een groepje, groot of klein, bij station Heiloo voor deze speciale route langs kloosters, bronnen en labyrinten in Heiloo en Egmond. Hun eerste stop is het Willibrordushuis, waar ze even een pauze houden, gebruik kunnen maken van het toilet en een stempel kunnen krijgen in hun pelgrimsboek. In 40 wandeldagen kunnen zij zo totaal 816 kilometer afleggen, dezelfde afstand als de Sufitrail die in Turkije vanaf Istanbul naar het graf van de dichter-filosoof Rumi in Konya leidt.
Vandaag maken acht pelgrims de tocht. Enkelen hebben al geen boekje meer mee, omdat ze allang over de 40 ronden heen zijn. Toch blijft het trekken, het is nooit hetzelfde, de ontmoetingen, de tochtgenoten, de natuur. Als de stempels met de afbeelding van Willibrord zijn gezet en de regenkleding is opgeborgen omdat het inmiddels droog is, gaan ze welgemoed weer op pad, richting Onze Lieve Vrouw ter Nood.
Ze zijn net de achterdeur uit als de voordeurbel gaat. Het is Marius, die een exemplaar van het nieuwe parochieblad komt halen. De dozen met bladen staan in de Kerkstraat klaar om afgeteld en bezorgd te worden. Marius heeft ditmaal de lay-out verzorgd, omdat Petra van een welverdiende vakantie genoot. Daar komt heel wat bij kijken en iedere keer is het weer een uitdaging om alle aangeleverde stukken er goed en overzichtelijk in te krijgen. Marius is benieuwd naar het resultaat en gelukkig is hij er, net als ik, erg blij mee.
Met zijn werkstuk in zijn hand gaat hij de deur uit en ik zie dat hij op het kerkplein wordt aangesproken door een groepje dames, die net hun fietsen hebben geparkeerd. Nieuwsgierig open ik de deur weer en hoor dat de groep is gekomen om het labyrint te lopen en dat ze ook graag een stempel zouden willen hebben. “Wij pelgrimeren vandaag op de fiets in deze omgeving en bezoeken een aantal bijzondere plekken en putten”. Verbaasd laat ik de dames binnen en vertel dat ze vanmorgen al de tweede pelgrimsgroep zijn. Zij leggen op hun beurt uit dat ze een vriendinnengroep zijn, die vandaag ter gelegenheid van de 60ste verjaardag van één van hen, deze fietstocht maakt. Ze hebben van de jarige allemaal een zelf ontworpen stempelkaart gekregen en het labyrint is hun eerste pleisterplaats.
We nemen even de tijd voor elkaar en wisselen informatie uit: één van de dames organiseert stiltewandelingen vanuit de abdij en ze zal binnenkort wat folders langsbrengen. Ik vertel hen over de Drie bronnen pelgrimsroute en over ‘Op adem komen’, de twee wekelijkse bijeenkomst in de Buurkerk en deel de betreffende folders uit.
Als vanzelf komt het gesprek op het historische Altaarstuk dat al bijna vier eeuwen in bezit is van onze parochie en even later staan we in de vergaderruimte en probeer ik een korte uitleg te geven van alles wat er op dit schilderij te zien is, inclusief de afbeelding van de Dominicaan pater Hermanni die in 1631 vermoedelijk de opdracht gaf voor de vervaardiging van het kunstwerk. Het is allemaal eigenlijk te veel om op te noemen en de wonderlijke wijze waarop het in de eerste jaren van deze eeuw weer in de belangstelling kwam door het bezoek van een Amerikaanse studente, het onderzoek van een Nederlandse professor die in Turkije woont, de restauratie gesponsord door Stichting Victor en de tentoonstelling in het Catharijne Convent, lijkt een groot avontuur. Tenslotte merk ik op dat het lijkt of het schilderij telkens zélf van zich laat spreken, zoals ook vandaag weer, alsof pater Hermanni daar nog steeds de hand in heeft.
Terug in de Kerkstraat stempel ik de kaarten af met de antieke Willibrordstempel en de dames vervolgen hun dag met het lopen van het labyrint voor onze kerk, mij achterlatend met genoeg indrukken om weer een verhaaltje te kunnen schrijven.

Marieke Hoetjes

Vieringen

Live uitzending van vieringen in de Willibrorduskerk

Van alle vieringen in de Willibrorduskerk wordt een live-stream opname gemaakt die rechtstreeks te zien is via ons YouTube kanaal. Ook kan via dat kanaal een opname worden teruggekeken.
Klik op deze link: H. Willibrorduskerk

• Zondag 16 juli– 10.00 uur
  Viering met Dames- en Herenkoor
  o.l.v. parochianen
  Livestream: https://www.youtube.com/watch?v=1QijaFZF2_Y
  Gebedsintenties:
  In liefdevolle herinnering: Will Borst-Lumens, Catharina Groot en Maria Geerts-Groot, In dierbare herinnering: Thom Westerhuis en overleden ouders, Uit dankbaarheid voor overleden ouders Joop van Westerop en Tiny van Westerop-Wever, Johannes Hendrikus Hageman, In liefdevolle herinnering: Jan Rood
• Dinsdag 18 juli – 09.30 uur
  Eucharistieviering in de Moeder Godskapel
• Vrijdag 21 juli – 09.30 uur
  Rozenkransgebed in de Moeder Godskapel
• Zondag 23 juli – 10.00 uur
  Eucharistieviering met Herenkoor
  Voorganger: I. Osterhaus
  Livestream: https://www.youtube.com/watch?v=QOH7yUv2ZQM
  Gebedsintenties:
  Wim Kager, In dierbare herinnering: Jan Ridderikhof, In dierbare herinnering: Jan IJpelaan en overleden familie, Johannes Hendrikus Hageman, In dierbare herinnering: Cornelis Johannes Maria Burger, In liefdevolle herinnering: Pierre Bussen

Agenda

• Maandag 17 juli
  19.30 uur: Op Adem Komen in de Buurkerk van de Abdij

Extra Nieuws

Een Zucht Naar Lucht

En dan de weg op, tegengewerkt door een stevige wind,
op weg naar een verscholen kerkje ergens bij de abdij.
Kaarsen bij de ingang van het kerkje wezen de weg.
Daar zou jij op adem kunnen komen.
En het werd een bijzonder avond.
Ook al val je middenin waar je geen touw aan vast gaat knopen.
Ieder steekt onder een mooi fluitspel een kaars op
en luistert vervolgens wat er komen zal.

Verbijsterd hoor ik over de tijdspanne van 50 jaar – het jubeljaar – praten
en dat het dan tijd wordt voor een overweging en een nieuw begin maken.
Ik reken terug. En het was de spijker op de kop.
Ademloos laat ik het binnenkomen, tussendoor luisterend naar de stortbui buiten.
Op adem kom ik bij de terugweg,
liefdevol in de gaten gehouden voor een behouden thuiskomst.

Een deelneemster