Nieuws uit de Kerkstraat

Het is een donderdagmorgen, sinds mijn operatie maar ook door de steeds weer oplaaiende pandemie, is dit een thuiswerk-ochtend geworden. Wetende dat Petra in kantoor zit, werkend aan het invullen/aanvullen van de begraafplaatsadministratie, kan ik dit met een gerust hart doen. Ook de maandagmorgen is een thuiswerkochtend geworden, want op deze morgen is het vrij druk in kantoor. Ina en Gerard zijn er deze ochtend, de tuinfluiters komen deze morgen vrijwel altijd en in kantoor achter is Astrid Wittebrood aanwezig.
Maar die donderdagmorgen echter, ik had mij al vanaf 7.30 uur geïnstalleerd achter mijn bureau thuis, gaat om 9 uur de telefoon. ”Ja, Astrid met Astrid, we zitten hier in kantoor en wachten op je”. Redactievergadering! Er waren wel wat mails over en weer gegaan en ik had een paar data aangegeven dat ik wel kon vergaderen over het Parochieblad, maar de daadwerkelijke datum was of niet aan mij doorgegeven of ik had hem nergens opgeslagen. Het is dan toch heerlijk als je zo dicht bij je werk woont, de fiets is snel gepakt en op naar de kerk. Daar zitten Marius en Petra al in kantoor te wachten. Ook Marieke schuift aan en zo zitten we met zijn vijven om tafel te brainstormen over het Parochieblad. Het blad wordt al enkele jaren in deze vorm uitgebracht en we vonden het hoognodig tijd om te evalueren. Zijn we tevreden? Moeten we een andere weg inslaan? Hoe zien wij de toekomst voor ons? Moeten we overstappen op een full colour uitgave of kunnen we het houden zoals het is?
De meningen zijn ietwat verdeeld: momenteel ontvangen veel parochianen een Parochieblad, elke nieuwkomer in onze parochie ontvangt een schrijven van de lokale kerk, tezamen met deze brief wordt het Parochieblad meegestuurd maar ook een keuze formulier met daarin onder andere de keuze of men het op prijs stelt om 7 keer per jaar het parochieblad te willen ontvangen. Om heel eerlijk te zijn: we ontvangen maar heel weinig formulieren terug, mogen wij er dan van uit gaan dat men het Parochieblad wil blijven ontvangen? Is dat terecht of onterecht? In deze tijden van teruglopende ontvangsten wordt het Parochieblad dan niet te duur? Moeten we selectief mensen een Parochieblad sturen? Moeten we alleen mensen vanaf een bepaalde leeftijd het blad fysiek toesturen en de jongeren onder ons niet? Moeten zij het dan doen met de digitale versie?
Wij, als redactie, scharen ons nog wel een beetje onder de jongeren en unaniem zijn wij het er over eens dat we het zeer op prijs stellen het Parochieblad in handen te hebben. Zelfs wij vinden het vervelend om de digitale versie te lezen. Dit punt is dus uit de wereld. Maar blijft nog wel een ander discutabel punt: hoeveel mensen zullen daadwerkelijk het blad lezen? Zijn er huishoudens waar het blad linea recta de papierbak in gaat? Hoe komen we daar achter? Gaan we onze vrijwilligers bij iedereen laten aanbellen en vragen of het blad wel gelezen wordt? Nee, dit is niet de oplossing, dat gaan we niet doen. Iedereen die het blad ontvangt kan hierin lezen dat opzeggen heel makkelijk is. Een belletje naar kantoor en er wordt geen blad meer gestuurd.
Uiteindelijk is er een parochiane die ons een beetje uit onze twijfel helpt: zij kwam een keer bij haar dochter en zag het parochieblad liggen. Wetende dat dochter niet vaak naar de kerk gaat zei de parochiane: “nou dit blad kan je wel opzeggen, je komt zo weinig in de kerk, je zal dit blad toch niet lezen”. Waarop de dochter zegt: “ja maar ik vind het wel interessant om te lezen wat er in de Parochie gebeurt. Ik wil daarvan op de hoogte zijn en vind het gewoon leuk om het te lezen. En nee ik ga het niet opzeggen”.
En kijk dat is nou net het antwoord dat wij wilden horen. Het lijntje met degene die niet of nauwelijks in de kerk komen, door wat voor omstandigheden ook, wordt door middel van het blad wel behouden. En dat is waar we het voor doen en waarom er zoveel bladen de deur uit gaan.
Inmiddels zijn we wel bezig een aantal offertes op te vragen, dus hoe het blad er in de toekomst uit gaat zien?…..we houden u op de hoogte.
Voor nu wens ik u een fijne week, hartelijke groet, Astrid Wiebering-Vlaar

Vieringen

• Zondag 29 augustus – 10.00 uur (registratie bij binnenkomst)
  Eucharistieviering met Herenkoor
  Voorganger: H. Helsloot
  Gebedsintenties:
  Uit dankbaarheid bij gelegenheid van een 50-jarig huwelijk, Pieter Jonker en Aafje Jonker-Wever, Gerard Schuijt, Anton van der Heijden, In liefdevolle herinnering: Harry Klaver, Uit dankbaarheid voor overleden ouders: Joop van Westerop en Tiny van Westerop-Wever, Johannes Hendrikus Hageman, Voor de overleden familie Van Diepen-Potter, uit dankbaarheid bij gelegenheid van een 50-jarig huwelijk, Johan Oosterbaan en Jeanne Oosterbaan-Doedens
• Woensdag 1 september – 09.30 uur
  Eucharistieviering
• Vrijdag 3 september – 09.30 uur
  Eucharistieviering
• Zondag 5 september – 10.00 uur (registratie bij binnenkomst)
  Eucharistieviering met Dames- en Herenkoor
  Voorganger: P. Bindels
  Gebedsintenties:
  Fenny de Koning-Wennekes, In dierbare herinnering: Harry Schilder, In liefdevolle herinnering Jacques Overbeek, Johannes Hendrikus Hageman, Voor de overleden familie Van Diepen-Potter, Voor mijn dierbare echtgenoot Cornelis Johannes Maria Burger, Overleden familie Lammers

Agenda

• Dinsdag 31 augustus
  09.00 uur: Overleg redactie parochieblad
  10.00 uur: Parochiecoördinatorenoverleg

Extra Nieuws

MIVA-collecte 2021

Medische zorg voor de meest kwetsbaren in Kenia
Dit jaar vindt in het weekend van 28 en 29 augustus de MIVA-collecte plaats in de kerken. We mogen de kerken weer bezoeken. Maar veel kan ook nog niet. Hulp is nu meer dan ooit nodig. Dichtbij, maar ook verder weg.
Via de parochies wil MIVA graag aandacht voor het bereikbaar maken van medische zorg in Kenia. Meer in het bijzonder voor Pionier Duncan. Hij is directeur van een gezondheidscentrum in Kajiado, Kenia. Opgezet in 1979 om kinderen met een handicap te helpen. Inmiddels uitgegroeid tot een centrum met een kliniek en een school. Duncan heeft een bestemming: “Ik wil de capaciteit van het centrum de komende twee jaar verdubbelen, zodat we nog meer mensen kunnen helpen. Een auto is daarbij onmisbaar.”
Wereldwijd worden vervoers- en communicatiemiddelen van MIVA ingezet om mensen te beschermen tegen het COVID-19 virus. De meest kwetsbare mensen worden het hardst getroffen, in Nederland maar zeker ook in ontwikkelingslanden. Ook daar gelden maatregelen en kunnen de pioniers hun werk niet doen zoals zij zouden willen.

Op www.miva.nl leest u meer over het project van Duncan.