Nieuws uit de Kerkstraat

“Sluit allemaal even de ogen en stel je voor: je ligt op je rug, om je heen is het stil. Je hoort vaag een man en een vrouw praten, de een links de ander rechts. Ze hebben het over het verwijderen van een hechting, hoe dat het beste kan…”. Zo begint de Preek van de Leek op zondag 17 november in de Witte Kerk. Voor het doophek zit Didy Coljee. Haar rolstoel is op een podium gehesen. Didy heeft een klein microfoontje opgeplakt gekregen. Ze vertelt over de eerste ogenblikken van haar ontwaken in een andere wereld, in een ander lichaam, nadat haar vorige wereld in één klap was weggevaagd door een zeer ernstig auto-ongeluk. Van de linkerhelft van haar lichaam is bijna alles stuk, ontelbare breuken en verwondingen aan haar ledematen, borstkas en gezicht, een klaplong, interne schade aan organen en een scheurtje in de aorta.
Het volgende beeld dat zij schetst is dat haar gezin om haar heen zit, allemaal lijkbleek. Er zijn geen woorden te vinden. Ook artsen en verpleegkundigen staan regelmatig rond haar bed. Ze sommen op wat er allemaal aan de hand is. Eén arts benoemt de minieme kans om te overleven in deze conditie met ook nog een gescheurde aorta…. Dan valt bij Didy het kwartje: “Ik ben er nog, ik leef!!”
Er volgen tal van confronterende momenten: ze realiseert zich steeds meer wat er allemaal stuk is, wat ze misschien nooit meer zal kunnen, hoe het verder moet. Wanneer ze voor het eerst haar gezicht ziet kan ze alleen maar heel lang huilen.
Op een gegeven moment komen drie zangvriendinnen van Didy op bezoek in het ziekenhuis. Didy is dan zover hersteld dat ze naar de tuin vervoerd kan worden. Daar zingen ze samen een vierstemmig lied: ‘Golden slumbers‘. Het klinkt nog net als vroeger en dan beseft ze voor het eerst: ‘Ik ben nog steeds Didy’. Op dit moment in de preek komen haar zangvriendinnen Lisa en Jeannet naar voren en in een muisstille Witte Kerk zingen zij hetzelfde lied à capella voor ons.
Na lange tijd mag Didy naar het revalidatieoord Heliomare. De eerste weken wordt ze helemaal in beslag genomen door therapieën en oefeningen. Alles moet zij van de grond af opbouwen, de eenvoudigste handelingen kosten enorm veel inspanning. Na verloop van tijd leert ze ook haar ‘collega’s’ kennen. Zoveel verhalen, zoveel moed en hoop. Ze hebben heel veel steun aan elkaar en Didy beseft dat er te leven valt met een handicap. Ze zijn blij met elkaars vorderingen, maken ook veel lol. Ze beleeft een bijzonder kerstfeest, de kracht van muziek en zang.
Als ze eindelijk naar huis mag is iedereen blij, maar eigenlijk begint het dan pas: niets is meer wat het geweest is, niets kan meer zoals je altijd gewend was. Frustratie voor haarzelf en haar gezin. Weer moet Didy zichzelf afvragen ‘wat doe ik hier, wie ben ik nog?’ Ze moet zichzelf opnieuw uitvinden als vrouw, moeder, vriendin. En haar naasten staan evenzeer voor een zware opgave, zij moeten zich verhouden tot een nieuwe Didy.
Bijna al haar hobby’s vallen weg, ze heeft veel pijn, elke dag is een strijd. Voor vrijwilligerswerk wordt ze afgewezen, ze kan niet aan verwachtingen voldoen omdat ze vaak teveel pijn heeft. Ze wordt afgewezen voor een koor omdat ze niet kan staan. Ze voelt zich lastig, heeft het gevoel dat ze niet meer meetelt en ze zit gevangen in haar eigen huis. Hulp vragen blijft moeilijk Op een gegeven moment vraagt haar dochter: “Ga je nog iets durven of blijf je hier maar op de bank liggen?”
Op dit moment in haar verhaal kondigt Didy aan dat ze iets voor ons wil zingen, solo, zonder begeleiding. Het is het klaaglied van Naomi, ‘O vos omnes’, getoonzet door Caesar Franck en ook bekend als één van de zeven kruiswoorden. ‘Gij allen die voorbijgaat, kijk en ziet’. Pijn kun je niet zien, tenzij je echt kijkt naar je medemens. Didy draagt haar lied op aan iemand die de pijn niet volhield. Als de laatste tonen geklonken hebben is het stil, tot iemand uit het publiek roept ‘Bravo!’ en een welgemeend applaus losbarst.
Voordat de Preek wordt afgesloten en velen naar Didy toegaan om haar te spreken en te bedanken heeft zij voor allen nog één goede raad, die in één woord wordt samengevat: LEEF!

Marieke Hoetjes

Vieringen

Live uitzending van vieringen in de Willibrorduskerk

Van alle vieringen in de Willibrorduskerk wordt een live-stream opname gemaakt die rechtstreeks te zien is via ons YouTube kanaal. Ook kan via dat kanaal een opname worden teruggekeken.
Klik op deze link: H. Willibrorduskerk

• Zondag 1 december – 10.00 uur – Regioviering in de H.M.M. Alacoquekerk te Egmond a/d Hoef
  Eucharistieviering met regiokoor (géén viering in de Willibrorduskerk)
  Voorgangers: pastores regio
  Gebedsintenties:
  Fenny de Koning-Wennekes, Annie Louwe-Huijberts, In dierbare herinnering: Cornelis Johannes Maria Burger, In dierbare herinnering: Thom Westerhuis en overleden ouders, In dierbare herinnering: Pastor Herman Helsloot, Jac Verberne, Corrie van der Meer, Johannes Hendrikus Hageman
• Dinsdag 3 december – 09.30 uur
  Eucharistieviering in de Ontmoetingsruimte
• Vrijdag 6 december – 09.30 uur
  Rozenkransgebed in de Ontmoetingsruimte
• Zondag 8 december – 10.00 uur
  Woord- en Communieviering met Herenkoor
  Voorganger: E. Brussee
  Livestream: https://www.youtube.com/watch?v=EKrZmSPD4zU
  Gebedsintenties:
  Gré Stam, Pieter Stam en Engelina Stam-van Diepen, Johannes Hendrikus Hageman, In liefdevolle herinnering: Siem en Gerald Pronk en andere familieleden, In dankbare herinnering: Margaretha Veerkamp-de Wit

Agenda

• Woensdag 4 december
  11.00-12.30 uur: Inloop-spreekuur van pastor Eugène Brussee
  19.30 uur: Vergadering Locatieraad Willibrordus
• Vrijdag 6 december
  15.00 uur: Commissie Rond de Waterput

Extra Nieuws

Sinterklaas

Sinterklaas is weer in Nederland, oftewel: Sint Nicolaas.
We kennen hem als een vrijgevige bisschop en kindervriend.
Maar ook als een wijs man.
Ik voel ook altijd een beetje ontzag voor de Goedheiligman
als hij langskomt op zijn paard.
Er zijn vele verhalen over deze Sint Nicolaas.
Die staan in een soort stripverhaal
afgebeeld in de Sint Nicolaaskerk te Amsterdam,
mijn eerste werkplek.
Op een van die afbeeldingen zie je hoe de heilige
goudklompen geeft aan arme vrouwen om er voor te zorgen
dat ze de prostitutie niet zouden ingaan.
In die zin was Sint Nicolaas een bisschop
die oog had voor de nood van mensen.
Misschien wel een inspirerend voorbeeld voor ons
om in deze donkere dagen voor Kerst
niet alleen in eigen kring de gezelligheid op te zoeken
maar ook anderen daarbij te betrekken.
Want voor velen is deze periode juist extra moeilijk,
door eenzaamheid of vanwege het gemis van een dierbare.
Of gewoon omdat het even niet goed gaat.
En dan is het fijn als er iemand is
die door een klein gebaar een lichtpuntje kan zijn.

Met een hartelijke groet, pastor-diaken Eugène Brussee